Poezi nga Eli Kanina

Jeta është imitim i vazhdueshëm i çastit të lindjes!
Në kërkim të aromës së jetës
Me aroma që çastin çmendin si afrozodiakë
Mallit ia përndezin kujtimet si flakë
Me aroma flakonesh që vdesin e ngjallin dëshirën për jetë
Deri në eliksir manipulojnë njëherësh
Gjakun
Qumshtin
Djersën
Limfën e lëngjet e tjerë
Ndërsa hyjnë e dalin nëpër trup
Për jetë, në emër të jetës…

Jeta është imitim i vazhdueshëm i çastit të lindjes!
Me ndjesi që çelin zogj brenda nesh
Të shpresës
Të fantazisë
Të gëzimit
Të vuajtjes e marrëzisë
Përpëlitje që shpuplojnë imitueshëm
Duke ngrirë e shkrirë në gjak
Ca shpikje të shijes së përafërt me lindjen
Për tu ndier të rilindur
Sadopak…

Jeta është imitim i vazhdueshëm i çastit të lindjes!
Nëse s’arrin ta imitosh
T’ia ndiesh rishtazi
Shijen prej qumështi
Aromën prej gjaku
Prekjen e mishtë
Nëse nuk rilindesh herë pas here
As ndjen ta bësh për veten tënde
Fillo të ç’mësohesh
Me shpresën e gjethes në rënie
Derisa dheu të përpijë
Jetës jepi aromë prej dheu
Ndërsa humb e humb klorofil
Deri në çastin e mbramë…

Vdekja mos të të zërë gafil!